Martinstag
Martendag
von Fritz Lickup
In en paar Wochen is wedder Martendag (Martinstag), da ward wedder de Kinner rumetrecken un vor de Husdören öhr Lied singen: „Matten, Matten, Ehrn, de Appel un de Beern . .
Da fallt mick en Belewnis in, dat ick mal as’n lüttjen Jungen ehat häbbe.
Wi sind sau Stücker drei, veir Jungens ewesen un sind von Dör tau Dör etogen, häbbet use Leed esungen un kreigen hier en Appel, da en Bolschen, ook mal en Groschen un harren bannig Spaß dabi. Blots an einen Huse, as wi use Leed da vorredragen häbbet, da wolle keiner upmaken. Wi wußten ja, wer da wohne, de ole
Fru Witte, de üsch in vorichten Jahr ook wat egeben harre Aber dütmal wolle se partu nich upmaken, sau ofte wi ook bimmeln däen. Wi wören brastig un sungen: „Witten Tweern, swatten Tweern, dat ole Wief, dat gifft nich gern “
As ick wedder nah üsch inkeim, verteile ick miene Mudder , wie et üsch egahn is mit den Singen un wiese öhr, wat wi allet ekregen häbbet. Denne sä ik ook, dat üsch de Fru Witte nix egeben hat un ook nich emal de Dör uppemaket hat. Da word miene Mudder upmerksam un sä: „Da mött wi mal nahkieken. Da stimmet wat nich. Frau Witte hat immer wat egeben. Ook as ik noch en junget Mäken was un wi an Martendag rumetogen sind.“
Se is glieks hen, wußte ook, wo Fru Witte den Slöttel von’r Husdör verstoken harre, un keim int Hus. Un richtig, Fru Witte was krank, all twei Dage lang, un keiner harre dat mitekregen. Miene Mudder hat glieks den Dokter ehalt
un dei hat se int Krankenhus ebrocht.
In nächsten Jahre sind wi wedder losetogen an Martendag. Un as wi bi Fru Witte öhr Hus bimmeln däen, da hat se glieks uppemaket, hat üsch rinebe’en, jeder kreig ne Tasse heite Schokolade, könne sik Kekse von’n Telder nehmen,
un as wi wiedertrecken wollen, kreig jeder noch lüttjet Päckchen midde.
Frau Witte sä: „Ick danke jück, dat ji juen Öldern dat emellet häbbet, dat ik nich ande Dör komen un upmaken konne. Da häbbet ji villichte mick dat Lebenereddet.“ Minsche, wat wören wi stolt, ook wenn use Anteil andüsse Redunnge gar nich sau grot ewesen is. Späder is mick uppegahn, dat düt Martensingen, wat sau nah Beddelie utsüht, dat dat doch en Middenanner, en Begegnen is. Wenn ook der Grund noch sau lüttjik is, et is doch en „sozialen Kontakt“, wie`n hüte seggt. Et is doch beter, as wenn`n gar nix mehr um de annern Minschen in siener Nächde kümmern dat.
